A FESTA DO MAIO A TRAVÉS DOS SEUS CARTEIS (XIV): Coidémonos, vén xente! de Javier Nespral Fernández (2012)

Préstame, chuvia, as túas palabras

e ti, vento, as ideas tan longas.

Déixame o teu rezo breve, río,

e o teu branco saúdo, neve.

COIDÉMONOS, VÉN XENTE! DE JAVI NESPRAL FERNÁNDEZ (2012)

Este cartel é como un gran poema que comeza en marzo ou abril cun canto da Natureza, da Terra que se estremece, coa dor dun parto. Esa negra Terra que cuspe, como sangue do peito, primaveras. E todos os montes son maios en flor, a negra Terra onde prende a raíz. 

A terra que se pisa.

A terra que se queima e que se crava.

Ese enorme lenzo onde o home debuxa o seu capricho.

Onde o home se perde e se revolve en sombras.

 Un parto que é, como cada Primavera, unha revelación do poder da Natureza indignada cos seres que habitan a Terra sen querela e respectala. E da Terra nace un Maio titán que xa non é humano, é simplemente a árbore que anda e vén co exército do bosque tras dela.  Soutos enteiros desde Corullón e Pobladura ou Vilar de Aceiro,  centos de fragas e matas de rebolos de Sobrado, Oencia e Os Currais, a Morteira fértil de Teixeira, unhas oitenta ou noventa bidueiras da Veiga e ata un faial de Busmaior dispostos a enchelo todo de salvaxe follaxe e non darlle tregua ao home cruel que ansía desertos e miserias. Porque todo agroma e reclama xa a fin do inverno, un ciclo que nin ela mesma sabe mui ben por que se repite cada ano. Mais resta pouco tempo para que o Planeta ferido ou ben recupere o seu equilibrio ou os seus danos sexan irreversibles e o futuro incerto para milleiros de especies entre a que está o ser humano.

     Xa está eiquí. Canta o cuco e ouvean os lobos nas montañas, os osos aparéanse e o titán Maio avanza . Vén para invítarnos á rebeldía da Terra despois de cada fría invernía que ela mesma dramatiza para nós.  A fin do cru inverno ao nacer a verde flor da primavera, o canto dos paxaros e o amor que brota imparable dos corazois dos homes e das mulleres, é capaz de rexeneralo todo para facer da Terra unha nova e fermosa esperanza que medre nun mundo mellor e de paz para as especies que comparten nicho ecolóxico sen abusos, pesticidas e incidenadoras...

Coidémonos, vén xente! 

Entra un home en escena achégase á fraga e di: "Así Deus me salve se non me parece que estivese animado o bosque enteiro".  

Efectivamente os habitantes do bosque aliáronse para enfrontarse aos problemas que alteran a súa prácida cotidianidade.  Este é o trasfondo deste cartel de Javi Nespral Fernández. Un poema da creación que está por concluír no que o bosque,  a Terra e o Planeta están en alerta,  á espera tras do parto. O Maio titán creado por Javi coas texturas rugosas de madeiras de castañeiro e bidueira clara, emerxe rotundo da Terra como entre montañas verdes. Ese ser vexetal que lembra por tantas cousas a unha árbore, cun rostro un tanto caprichoso e animal, porque ademais de boca escura, máis propia dos carocos dos castañeiros, presenta un ollo único ciclópeo, uns cornos leñosos e unha cerviz chea de polas e ramaxe densa. Apoia as súas raíces-maos nas fendas dos montes ladeiros para saír do interior, da negra terra . O nacemento natural prodúcese nunha luminosa alborada que ilumina a parte alta en azul e branco, un ceo insinuado e insinuante onde se coloca a lenda escura: Festa do Maio 2012.

A Javi Nespral, seu pai e súa nai, Toño e Pili, quixeron educalo no respecto á Natureza e ofrecerlle un mundo mellor, que pais non desexan iso aos seus. Pero axiña comprobaron con tristeza que a defensa da Natureza esixía un paso máis imprescindible para o futuro inmediato do Planeta, porque non pode ser sempre inverno. Esta é unha lección tremenda que os máis novos, como Javi, entenderon dun xeito global. 

Ademais da expresión da creación como un esforzo titánico, pero natural,  Javi  ilustra cunha tremenda intuición ese lema tan actual que berra: En pé polo planeta! Algo que hoxe se fai obvio, Javi transformouno neste ser cunha magnitude e unha fortaleza inusuais e poderosas.  Mais o perigo está ai,  o do home depredador de primaveras ao que se enfronta o máis atávico da Festa, o máis contundente e irracional da harmonía do poder de Natura.


O BERRO DA NATUREZA

 Cada ano a propia Terra, rememora o seu vigor vexetal e nas épocas de crise e seca, como a presente, vén a mostrar a forza, a resistencia e a rexeneración como ferramentas útiles, tamén para os humanos.  Somos xente da que coidarse para Natura e ela só pide de nós compostura e respecto. Tratamos á Terra indignamente e castigámola de seguido non co ir e vir dos arados, pero si coa industria tóxica, a incineración e os incendios, as talas masivas, a contaminación e o quecemento global.

 Mais a escena seguinte, o final feliz está tamén escrito na tradición, é o do respecto á harmonía coa Natureza e a economía sostible, no que o ser humano se atopa a si mesmo na xustiza climática. Eses humanos sensibles que non queren ver como sofre o Planeta,  son a esperanza. Se somos xentes amantes de algo tan sinxelo que o quecemento do noso mundo fai revolucionario, debemos festexar a entrada do tempo da flores, a calor e do amor procurando a raíz da revolta na que fagamos parte os humanos tamén da rebelión nas nosas vidas á que nos chama a sabia Natureza. Poderemos ventar, tamén nós, tempos de fértil progreso na república da felicidade.  O bosque e a Terra que nos crea e nos acolle, que nos ofrece e nos impón xenerosa cada Primavera, entrega neste parto, con cada parto, unha oportunidade para soñar coa revolta e un Maio verdadeiramente humano e integral.

Javi logrou co seu cartel botar un berro de dor que nace nas mesmas raíces da Terra. Lembren,  aí está!, erguéndose entre os verdes montes. Resoan polas montañas as forzas da vida vexetal e animal que tan frecuentemente estragamos coa nosa desidia depredadora dunha humanidade deshumanizada. A Primavera reclama, unha vez máis, compromiso coa defensa da Natureza a prol do Ben Común. Festexemos pois o noso maio cos corazois de flores cubertos e cantemos xuntos:

- Levántate maio, bastante dormiche!

Nota: Agradecemos a Javi este berro de Natureza, ao poeta Manuel Rivas os seus versos inspiradores do seu libro Mohicania e a Wenceslao Fernández Flores a súa xenial idea dun bosque animado.