A FESTA DO MAIO A TRAVÉS DOS SEUS CARTEIS (XVIII): A Primavera enche as rúas de Raúl González Fernández (2018)

   
 A PRIMAVERA ENCHE AS RÚAS DE RAÚL GONZÁLEZ FERNÁNDEZ (2018)

Castañeiro de Pobladura, obra de Raúl González
para o cartel sobre as Jornadas sobre conservación de
los bosques y árboles monumentales del Bierzo.
A Morteira 2010

Hai unha porta naquel castañeiro no souto, ao pé do Mirandelo centenario, que nos invita a camiñar polas estaciois que o correr do tempo nos debuxan.  Atravesou Raúl González esa caroca dende Pobladura para baixar á vila pola de Hermosilla ata chegar á Portaxe e ao Socubo. Eilí atopou ao Maio que quería retratar.

Raúl invítanos a ver aos nosos maios desfilando polas rúas empedradas de Vilafranca.  A música da gaita e a inocencia dos ninos van diante á par, presidindo a comitiva. Lembran como a festa se mantivo grazas a elas, logo, ocupando todo ao ancho e o centro do cadro, acaparan a nosa atención os maios mozos anónimos,  vestixios do espertar da natureza que avanzan pola vila de rúas estreitas e antigas, entre altas casas de corredores e balcois abertos á cantiga alegre e ao rumor que medra, que se intúe e insinúa, tras da mata verde vigorosa dos maios humanos. Atrás vén xente.

 Sen querer está no cadro ese río de xente que se escoita como un rumor próximo baixo a ponte. Voces de pequenos e maiores que cantan á Primavera coplas sinceras de amor e agarimo, que formalizan o rito da tradición con palabras repetidas de pais a fillos, de avoas a netas, que soan a himno verdadeiro como as flores e a alegría que arrecenden,  mentres unhas mozas coroan con edras aos seus mozos entre risos amables.

Como un elemento que non comparte a marcha cara adiante deste discorrer da Primavera e do Burbia, un home a contracorrente na beirarrúa, ao pé  dun muro de cemento, non de pedra.  Amosa colgada ás costas unha simbólica bota de viño. É como o eixe da porta que nos lembra que agora se abre, pero pode estar pecha.  Ábrese para ofrecer, a quen mira a escena, unha idea certa e sutil do movemento e vigor do conxunto do cadro que confirma que a comitiva avanza.

Triunfa a cor verde da vida que contaxian os maios que combina tan ben coa cor das pedras do chao. Novas metáforas de algo tan vello como ese fluír do tempo verde que logo se volverá amarelo no outono e como o eterno vagar dos cantos do río que fixeron posible a construción desta vila e da súa historia.

Nas crónicas históricas hai cousas que se escriben con letras de molde e nos libros de pastas duras e hai outras que quedan para contarse e vivirse sen transcendencia e altivez e non se rexistran por escrito. A Festa do Maio entra dentro destas últimas porque, a pesar de formar parte do patrimonio inmaterial que nos identifica, é ante todo un feito do común, no que participa o pobo, sen rangos ou categorías, sen afán de personalismos e sinaturas. A Primavera enche as rúas da nosa vila para escribir unha historia diferente que parta do humilde e o sinxelo festexo dos veciños que hoxe cantan o Maio igual que onte sachaban na horta.  

   Raúl González cun estilo máis realista que máxico soubo retratar  maxistralmnete o encanto entrañable do evento á vez do sentir comunal da festa. Escolle unha instantánea que tanto pode ser real como soñada. O valor da pedra e das casas que arroupan o momento que se reproduce con vigor insinuante e irreparable. Graciñas sinceras Graciñas de corazón, Raúl.

Reportaxe  Maio 2018 bierzotv

Crónica da Festa do Maio 2018